6000

Zesduizend kinderen sterven per dag aan AIDS.

Nog een keer:

6000 kinderen sterven per dag aan AIDS.

Het is een imposant cijfer, maar vreemd genoeg kan ik het wel over mijn lippen krijgen.
Hoeveel seconden gaan er eigenlijk in een dag? 60*60*24 is 86400. Elke vijftien seconden sterft er een kind aan AIDS.
Elke minuut: vier kinderen. 240 in een uur.
6000 op een dag.
Ruim twee miljoen per jaar.

Hoe vreemd en gevoelloos is het om de wereld en alles wat daarin gebeurt vast te leggen in cijfers:
‘Eén miljard kinderen leven in absolute armoede.’
‘Zes miljoen joden kwamen om in de tweede wereldoorlog.’

Cijfers en getallen maken het leven draagbaar, dat wil zeggen, het leven zoals we dat alledag leven.

Cijfers maken iets duidelijk voor het verstand en houden het voor onze rede duidelijk en overzichtelijk.
Duidelijk, er moet iets gedaan moet worden, hoewel ik daaraan niet actief hoef mee te doen.
Overzichtelijk, omdat het mij alleen aan de buitenkant beroert.

Maar tegelijk verbergen cijfers wat gebeurt of wat gebeurd is voor mijn gevoelens. Mijn gevoelens verstaan niet de taal van de getallen en de aantallen.

Totdat...

Totdat je elk onderliggend cijfer uit die gruwelijke berekeningen een naam en daarmee een gezicht gaat geven.
Dat is wat het holocaust museum in Jeruzalem al decennia geleden deed. Ik herinner me dat ik het museum bezocht, ruim 25 jaar geleden.
Ik las de namen.
De namen van de concentratiekampen.
Wat waren dat er veel:
Auschwitz, Dachau, Treblinka, Bergen-Belsen...

Ik las de namen van de slachtoffers.
Dovid Antel, Brocha Antel, Chaim Antel, Rochel Antel, Golda Antel, Shmuel Antel, Yosef Antel, Sandor Applebaum, Breindl Applebaum, Yehodah Applebaum, Goldie Applebaum, Chanah Applebaum, Shira Applebaum...

Het overweldigt mij en verdrukt mij nog steeds en het laat feitelijk niet toe dat mijn normale leven zo nog door kan gaan.

In Washington is een monument voor de Amerikaanse soldaten die gesneuveld zijn in Vietnam. Het wordt dagelijks schoongemaakt door veteranen. Indrukwekkend om langs die muur te lopen met die duizenden namen van gevallen soldaten.

Wel eens op een oorlogskerkhof gelopen? Elk wit kruisje met zijn eigen naam. Soms ook naamloos.

Worldvision heeft op 1 december, op Wereld-AIDS-dag, wereldwijd een marathon georganiseerd: het voorlezen van namen van kinderen die het slachtoffer van AIDS zijn geworden: Dinesh, Gina, Mani, Sreypeuv, Fred, Emanuel...

Om mensen te blijven, om menselijk te blijven moeten we cijfers een naam en een gezicht gaan geven. Het is de enige manier om werkelijk overweg te kunnen met de realiteit om ons heen.