Loslaten

Een zoeker naar de zin van het leven ontmoet dagelijks een man met een aktekoffer, die altijd vrolijk op weg is. Op een dag spreekt hij hem aan: ‘U straalt altijd zo'n blijdschap uit. Wat is, volgens u, de zin van het leven?’
De man met de aktekoffer glimlacht, gooit zijn koffer aan de kant en gaat languit in het gras liggen. In een moment beseft de zoeker dat de zin van het leven loslaten is. Ademloos kijkt hij naar de man die op het gras ligt.
'En wat nu?', fluistert hij. De ander staat op, pakt zijn koffer en loopt weer vrolijk verder.

(Een moderne bewerking van een bekend Zen-verhaal)

We zijn er allemaal toe in staat: loslaten. Deze wetenschap, deze kennis, deze natuurlijke aanleg heeft te maken met wat sommigen Boeddhanatuur noemen, anderen De innerlijke Christus of God, weer anderen Hemel of Nirvana. De joodse mystici noemden het Het Goddelijke Licht. Dat licht nodigt ons uit om verder te gaan, niet te blijven staan.

Ook ‘verlichting' is een proces - dag in dag uit - : leven en dood. Stilstand is de helft van de waarheid en een halve waarheid is geen waarheid, zo er al überhaupt zoiets is als een waarheid.

Dat wat wij waarheid noemen, is nooit dezelfde en al helemaal niet ultiem. De waarheid waar een Open Geloofsgemeenschap zich voor inzet, verandert steeds: vrijzinnigheid, religieus socialisme, mystiek. Zo’n geloofsgemeenschap is in beweging en moet in beweging blijven. Steeds weer opnieuw mogen leden elkaar aansporen:

gooi die aktekoffer aan de kant,
maar ook: pak hem weer op.
Leg het kruis af en toe maar neer.
Rust uit. Laat alles van je afvallen.
Maar neem het ook weer op.

De zin van het leven is alleen in het hier en nu te vinden. Het antwoord zit al in de vraag. Boeddhisten zeggen dan: Samsara (de kringloop) is de plaats waar Nirvana is. Een variant zou zijn: in het aardse tranendal is ook de hemel te vinden (en omgekeerd).

Met de woorden van Huub Oosterhuis:

Leven is overal
tussen fabriek en flat
bloemen en kinderspel,
licht op muziek gezet.