X108 Dwarrelend kind

^{Illustraties Rachèl Harmsen}

X108 Dwarrelend kind

tekst en muziek: Henk Harmsen
Een gesprek tussen de vlinder en de bloem, het kind en de wind, het leven en de dood
de wind:

ik blaas een bries voor jou
ik waai je veilig door de nacht
dwarrelend kind
jij bent een vlinder, ik een bloem
voel toch mijn kracht
wervelend hoog
terug in mijn schoot

de vlinder:

een ruiter op de storm
ik laat me brengen waar ik wil
ik leid jou, wind
ik ben het leven, jij een lied
fluisterend stil
ruisende wind
terug ga ik niet

de wind:

niets zal jou overkomen
ik ga met je mee
bij mij ben je veilig
je leven lang

de vlinder:

ik roep
en je antwoordt niet
klop
en de deur blijft gesloten

wees jij de wind voor mij
draag jij me veilig door de nacht
tedere wind

de wind:

ik ben de bloem, ik ben de dood
voel toch mijn kracht
dwarrelend kind
terug in mijn schoot

X108 Dwarrelend kind -m.pdf
X108 Dwarrelend kind -voc.mp3
X108 Dwarrelend kind YOUTUBE

Over Ineke Dommerholt (1964-2007)

Door het overlijden van een oude vriend, zocht ik eind 2023 contact met andere vrienden uit het verleden die ik in de laatste twintig jaar uit het oog was verloren.
Ik was ondermeer op zoek naar Ineke. Die kon ik op het web niet vinden. Uiteindelijk via de een en die via de ander hoorde ik dat zij in 2007 in volledige eenzaamheid aan een nare ziekte was overleden.
Daar was ik een tijdlang kapot van. Toen we bevriend waren was ze, mag ik wel zeggen, ‘zo gek als een cent’, maar op de leuke manier. Een vrolijk flierefluitend meisje, fladderend door het leven. We hebben samen ontzettend veel gelachen. Zij maakte van drie Heineken bierviltjes de frase:

‘Henk
en
Ineke’.

Dat weet ik nog precies.

Himmelhoch jauchzend zum Tode betrübt.

Ze had echter ook iets zelf-destructiefs, wat ik wel zag en niet leuk vond, maar veertig jaar geleden zeker niet herkende als een waarschuwingssignaal.
Ze ging naar de kunstacademie in Enschede. Van de een op de andere dag ben ik haar uit het oog verloren.
Ze werd 43 Jaar.
Nu vind ik geen spoor van haar kunst op het internet. Alleen een foto van haar afstuderen, zij en de commissie, en een vermelding in het begraafplaatsregister van Enschede.
Zo verdrietig.

Toen ik uiteindelijk november 2023 van haar overlijden hoorde had ik net de laatste hand gelegd aan het lied ‘Dwarrelend kind’.
Ineens zag ik haar daar weer, dwarrelend door de wereld, een vlinder, een kind, vol van leven, altijd op zoek naar een bloem, naar een zachte bries of juist naar een storm. Altijd in gesprek met de dood. Ik hoop oprecht dat ze vrede heeft gevonden.