Open ruimte

De stilte zingt een lied voor jou...

Laatst was ik aanwezig bij een Baptistische kerkdienst. De dienst op zich hadden we ook bij de NPB kunnen houden: het was open, speels en professioneel.
Maar die liederen...
Er werd veel gezongen. Werkelijk elk lied was een loflied, een steeds weer terugkerende mantra over de sterke God en d_ankbaarheid voor de redding door Jezus_ en dat het liefst nog herhaald in vele coupletten.
Bij de meeste liederen bleef me niets over dan te zwijgen.

Psalm 65 houdt mij al mijn hele leven bezig. Vooral de berijmde vertaling beroert mij tot op de huidige dag:
De stilte zingt U toe!
Mijn poging om deze psalm handen en voeten te geven binnen de vrijzinnigheid resulteerde in X42 De stilte zingt een lied voor jou...

Wat is dat eigenlijk voor een stilte die bedoeld wordt in psalm 65? Is het de afwezigheid van geluid?

Het Hebreeuwse woord voor stilte in deze psalm is Doemia. Dat woord komt maar vier keer voor in de Hebreeuwse bijbel, en alle vier keer in het boek van de psalmen (22:3, 39:3, 62:2 en 65:2). Als je die gedeelten dan leest, begrijp je dat de stilte die hier beschreven wordt de stilte van het zwijgen is. De stilte van ‘je mond houden’.

Heel bijzonder wordt dan de vertaling van de oorspronkelijke tekst:

voor jou te zwijgen
is een loflied.

Dat is mooi. Want in de relatie met de onuitspreekbare/ het onuitspreekbare is de afwezigheid van dialoog vooral voor vrijzinnigen eerder regel dan uitzondering: wij praten niet met God, klaarblijkelijk praat God ook niet met ons en daar heb ik mij in ieder geval al lang geleden bij neergelegd.

Psalm 65 zegt ons, als antwoord op al dat Evangelische opwekkingsgeweld: je kan God niet beter loven en prijzen dan door gewoon te zwijgen.

De stilte zingt een lied voor jou

de stilte zingt een lied voor jou
en god-weet-wie raakt mij aan
lang zocht ik tevergeefs naar jou
zal ik ooit de stilte verstaan?

de stilte zingt een lied voor jou
wat zeker leek gaat voorbij
en in de godverlatenheid
herken ik je, stamel ik: jij...